Bart van Hintum dankbaar voor de steun voor ernstig zieke dochter

Het leven van FC Groningen-verdediger Bart van Hintum (34) kreeg in juni abrupt een verdrietige wending. Dochtertje Chloé (5) bleek ernstig ziek: leukemie. Er werd gevreesd voor haar leven, maar snel kwam bij hem en zijn vrouw Michelle ook de hoop op herstel. ,,Zoals alles er nu uitziet, komt het goed.’’

Het duel tussen FC Groningen en Vitesse was pas net afgelopen, toen het meterslange spandoek achter één van de doelen in de Euroborg tevoorschijn kwam. Een kleurrijk geheel, met daarop bemoedigende woorden voor Chloé, het zieke dochtertje van Bart van Hintum en zijn vrouw Michelle. In juni werd bij haar leukemie gediagnosticeerd. Bloedkanker.

‘Chloé geeft nooit op!’, zo luidde de boodschap vanaf de tribune. ,,Kippenvel’', zegt Van Hintum, terugdenkend aan het moment dat hij de tekst zag verschijnen en duizenden supporters voor hem en zijn familie klapten. Plots verdween de boosheid over biergooiers, veldbestormers en rode kaarten die de wedstrijd ontsierden. Geroerd door de steunbetuiging stak de verdediger twee duimen op richting het publiek. Vrolijk gingen alle spelers daarna op de foto voor het doek. Blij als ze waren met het goede nieuws over de gezondheid van het meisje, dat afgelopen woensdag 5 jaar werd.

Enkele dagen voor dat moment in het Groningse stadion zette Van Hintum met potlood een punt achter een verdrietige en onzekere periode. Via Instagram deelde hij het bericht dat er geen leukemiecellen meer in het bloed van Chloé te zien waren. Er werd gehuild van geluk, na tweeënhalve maand intensieve zorg in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht. Hoewel, de vlag kan nog niet helemaal uit; er wacht nog steeds een intensief traject van een jaar en negen maanden om ervoor te zorgen dat de ziekte definitief wegblijft.

In het kamertje kwamen vijf doktoren binnen, dan weet je dat het niet goed is
Bart van Hintum

Desondanks ligt Chloé op koers om de leukemie te verslaan. Eind juni zou er blind voor dit scenario zijn getekend, toen het leven van Van Hintum en zijn gezin volledig op zijn kop werd gezet. Alles leek nog koek en ei tijdens de vakantie op Ibiza, maar toen Chloé na een val uit een laag bed een blauwe knie overhield en er een onverklaarbaar blauw puntje in het gezicht te zien was, ontstonden er al lichte zorgen. Van Hintum: ,,Na de vakantie werd ze bovendien witter, ze wilde niet veel meer doen. Op een gegeven moment had ze zo weinig energie dat we besloten naar de huisarts te gaan. Toen ging het heel snel.’'

In huize Van Hintum werd gehoopt op een virusje, of in elk geval iets wat binnen een paar weken weer weg zou zijn. Maar kort na het bloedprikken bij de huisarts werd al gevraagd of Bart en Michelle met spoed naar het ziekenhuis wilden komen. ,,In het kamertje kwamen vijf doktoren binnen, dan weet je dat het niet goed is. Toen bevestigden zij waar we al voor vreesden: leukemie. Het bleef daarna drie minuten stil. De wereld zakte onder ons vandaan.’'

De gedachten gingen op dat moment alle kanten op, er werd gevreesd voor het ergste. ,,Een kind overlijdt bij leukemie, zou je een tijd terug hebben gezegd. Maar op medisch gebied kunnen ze tegenwoordig zo ongelooflijk veel. Dat is zó fijn.’’

Bart en Michelle kregen te horen dat het gaat om acute lymfatische leukemie, type B. Een vorm die goed te behandelen is. Doktoren vertelden dat er 93 procent kans was dat het goedkomt met Chloé. Als er wat misgaat, dan liggen daar externe factoren aan ten grondslag, zoals een infectie. Op de dag van aankomst in het ziekenhuis werd meteen begonnen met de behandeling, Bart en Michelle bleven er twee weken overnachten. Want zieke Chloé laat je geen minuut alleen.

Verdriet

,,De eerste dagen heb je zoveel verdriet’', zegt Van Hintum. ,,Slapen lukt dan niet echt. Het klinkt misschien stom, maar je moet schakelen en door. Je weet dat er een kans is van 93 procent dat het goedkomt. Daar hebben wij ons altijd aan vastgehouden, dat biedt hoop. En zoals alles er nu uitziet, komt het ook goed.’

Vanwege de intensieve zorg voor Chloé sloeg Van Hintum een groot deel van de voorbereiding over bij FC Groningen. Op den duur pakte hij het voetbal langzaam weer op en inmiddels is hij ‘gewoon’ basisspeler. Soms mist hij nog een training omdat bijvoorbeeld een bezoek aan het ziekenhuis nodig is. Van FC Groningen krijgt hij de ruimte. ,,Als de club mij die niet had gegeven, was ik hier ook niet meer geweest. Dan was ik gestopt met voetballen. Voetbal is mijn leven, maar nu ook bijzaak. Daar kom je op zo’n manier wel achter.’'

Van Hintum geeft toe dat zijn bestaan als voetballer in Groningen de zorg soms compliceert en dat zijn vrouw Michelle het er extra zwaar door heeft. Het gezin van vier - Chloé heeft een zusje van 3 jaar, Livia - woont in Alkmaar waardoor Van Hintum meerdere keren per week ver van huis is. ,,Ik ben vaak in Groningen, heb daar afleiding. Soms slaap ik vanwege de reisafstand bij Mike te Wierik en dan kan ik goed rusten. Maar mijn vrouw heeft dan de twee kinderen, die worden in de nacht wakker en moeten naar school. Zij heeft het dan veel drukker, naast haar werk als fotografe. Respect voor mijn vrouw dus, absoluut.’’

Eentonigheid

Een uur en drie kwartier doet hij erover van Alkmaar naar Groningen. Het zijn soms mentaal pittige ritjes; de eentonigheid van de snelweg maakt dat Van Hintum gaat malen. ,,Autorijden was gewoon niet leuk. Je bent alleen, gaat nadenken. Bepaalde muzieknummers roepen gedachtes bij je op. Dat zijn lastige momenten. Ik probeer nu podcasts te luisteren, mensen te bellen, zodat ik genoeg te doen heb.’'

En natuurlijk zijn er meer moeilijke momenten waarbij het slikken is. Als Chloé moet overgeven bijvoorbeeld, of als ze de sonde voor de medicijnen niet in haar neus wil. ,,Dan ben je een tijdje aan het worstelen om de sonde erin te doen, terwijl dat normaal gesproken zo gedaan is. Ook vindt ze het steeds lastiger naar de slaapdokter te gaan. Dat doet wel pijn. Het blijft zielig.’’

Bart en Michelle kregen te horen dat het gaat om acute lymfatische leukemie, type B. Een vorm die goed te behandelen is. Doktoren vertelden dat er 93 procent kans was dat het goedkomt met Chloé. Als er wat misgaat, dan liggen daar externe factoren aan ten grondslag, zoals een infectie. Op de dag van aankomst in het ziekenhuis werd meteen begonnen met de behandeling, Bart en Michelle bleven er twee weken overnachten. Want zieke Chloé laat je geen minuut alleen.

Verdriet

,,De eerste dagen heb je zoveel verdriet’', zegt Van Hintum. ,,Slapen lukt dan niet echt. Het klinkt misschien stom, maar je moet schakelen en door. Je weet dat er een kans is van 93 procent dat het goedkomt. Daar hebben wij ons altijd aan vastgehouden, dat biedt hoop. En zoals alles er nu uitziet, komt het ook goed.’’

Ik probeer nu podcasts te luisteren, mensen te bellen, zodat ik genoeg te doen heb
Bart van Hintum

Vanwege de intensieve zorg voor Chloé sloeg Van Hintum een groot deel van de voorbereiding over bij FC Groningen. Op den duur pakte hij het voetbal langzaam weer op en inmiddels is hij ‘gewoon’ basisspeler. Soms mist hij nog een training omdat bijvoorbeeld een bezoek aan het ziekenhuis nodig is. Van FC Groningen krijgt hij de ruimte. ,,Als de club mij die niet had gegeven, was ik hier ook niet meer geweest. Dan was ik gestopt met voetballen. Voetbal is mijn leven, maar nu ook bijzaak. Daar kom je op zo’n manier wel achter.’'

Van Hintum geeft toe dat zijn bestaan als voetballer in Groningen de zorg soms compliceert en dat zijn vrouw Michelle het er extra zwaar door heeft. Het gezin van vier - Chloé heeft een zusje van 3 jaar, Livia - woont in Alkmaar waardoor Van Hintum meerdere keren per week ver van huis is. ,,Ik ben vaak in Groningen, heb daar afleiding. Soms slaap ik vanwege de reisafstand bij Mike te Wierik en dan kan ik goed rusten. Maar mijn vrouw heeft dan de twee kinderen, die worden in de nacht wakker en moeten naar school. Zij heeft het dan veel drukker, naast haar werk als fotografe. Respect voor mijn vrouw dus, absoluut.’’

Eentonigheid

Een uur en drie kwartier doet hij erover van Alkmaar naar Groningen. Het zijn soms mentaal pittige ritjes; de eentonigheid van de snelweg maakt dat Van Hintum gaat malen. ,,Autorijden was gewoon niet leuk. Je bent alleen, gaat nadenken. Bepaalde muzieknummers roepen gedachtes bij je op. Dat zijn lastige momenten. Ik probeer nu podcasts te luisteren, mensen te bellen, zodat ik genoeg te doen heb.’'

En natuurlijk zijn er meer moeilijke momenten waarbij het slikken is. Als Chloé moet overgeven bijvoorbeeld, of als ze de sonde voor de medicijnen niet in haar neus wil. ,,Dan ben je een tijdje aan het worstelen om de sonde erin te doen, terwijl dat normaal gesproken zo gedaan is. Ook vindt ze het steeds lastiger naar de slaapdokter te gaan. Dat doet wel pijn. Het blijft zielig.’’

Bron: www.ad.nl