Jørgen Strand Larsen aan het woord

Op dit moment is Jørgen Strand Larsen de topscorer van FC Groningen en de 22 jarige Noor maakt een mooie ontwikkeling door in Groningen. Of hij het volgende seizoen nog bij de Trots van het Noorden speelt is uiterst twijfelachtig want de spits zegt zelf ook “Een jonge spits die scoort is hot business”.

Er is inmiddels belangstelling voor de spits en in de winter wilde het Italiaanse Genua hem al halen en onlangs al halen en onlangs werd ook Feyenoord genoemd die zou hem willen halen. In een interview met VI geeft hij aan dat hij het als een compliment ziet want toen ik las dat Feyenoord mij een interessante spits vind was ik trots. Welke speler zou dat niet zijn? Het is voor mij gewoon pure brandstof dat er belangstelling is van een grotere club als Feyenoord.

Het zou voor mij geen straf zijn om bij FC Groningen te blijven zegt Strand Larssen want hij heeft het heel erg naar de zin in Groningen maar hij is uiteraard ambitieus en voor iedere jonge voetballer is een topclub een absolute droom. Liverpool is zijn favoriete club maar als Real Madrid zou komen zou hij ook geen nee zeggen. Hij zegt tegenover VI dat hij 1,5 jaar geleden naar Groningen is gekomen om zich te ontwikkelen en hoopt dan een volgende stap te maken in zijn carrière. Het is ook zo dat FC Groningen probeert geld aan mij te verdienen want daarom hebben ze mij gekocht en het zou voor de club en speler een hele interessante zomer gaan worden.

Jørgen zijn vader Atle speelde vroeger als professioneel voetballer bij Kvik Halden, uit de stad waar hij is geboren. Allebei zijn ouders waren vroeger voetballers en ook waren beide spitsen en topscores. Zijn vader is all time topscorer van Kvk Halden.

Zijn moeder Vibeke speelde ook bij Kvik Halden maar dan uiteraard in het damesteam en scoorde daar ook de meeste goals. Het spitsenbloed stroomt het dus letterlijk door de aderen. Ik kom uit een echte voetbalfamilie zegt Jørgen en dat ik spits ben geworden heeft zo moeten zijn. Ik werd op 4 jarige leeftijd lid van de club nadat ik altijd met mijn vader aan het voetballen was en ik heb later ook nog ijshockey en handbal geprobeerd, ook populaire sporten in Noorwegen, maar dat was niet zijn ding. Voetbal was alles voor hem.

Jørgen heeft tot zijn 15e bij Kvik Halden gespeeld en is daarna naar Sarpsborg FF gegaan want dat was de dichtstbijzijnde club dat op het hoogste niveau speelde. Ik werd in mijn eerste jaar direct topscorer van mijn team zegt Jørgen. Hij vond dat het alleen reizen best wel een uitdaging was want hij moest iedere ochtend om voor 6 uur opstaan want anders kwam hij te laat op school en voor het voetbal. In de avond als ik thuis kwam liep hij er volgens zijn vader bij als een zombie want hij was dan vreselijk moe. Daarom was het beter om in Sarpsborg op zichzelf te gaan wonen. Jong op mezelf gaan wonen heeft me wel een stuk sneller volwassen gemaakt zegt hij. In de eerste weken vertikte ik het om de wasmachine aan te zetten en gaf ik iedere keer als mijn ouders kwamen een berg vieze kleren mee. Als ze dan weer kwamen kreeg ik het schoon terug. Ik heb later wel geleerd hoe een wasmachine werkt. Ik had ook veel vrijheid toen ik alleen ging wonen en met een vriend van mij die ook bij de club speelde maakte ik veel lol. Het voetbal bleef goed gaan want op 17 jarige leeftijd maakte ik mijn debuut voor het eerste elftal en een paar weken later belde AC Milaan. Ik zal dat moment nooit vergeten want ik was op bezoek bij mijn ouders en mijn vader kreeg een telefoontje, Mijn vader wordt vaak gebeld want hij is sportjournalist en ik merkte aan hem dat dit een heel bijzonder telefoontje was want hij was bijna in shock. Ik dacht op dat moment dat er misschien iemand overleden was. Gelukkig begon hij later te lachen en hij vertelde mij dat AC Milaan hem had gebeld. Ik had eerder al eens op stage geweest bij SC Freiburg, Sunderland en West Bromwich Albion maar AC Milaan. Ik wist dat als ik zou gaan dat ik het niet makkelijk zou krijgen want alleen naar een ander land gaan en waar je de taal niet spreekt is erg moeilijk. Als je zo’n kans krijgt dan ga je geen nee zeggen.

In Milaan vingen ze me goed op zegt hij en ik ging wonen in een appartementencomplex dat de club op het trainingscentrum heeft en waar jongens die uit andere delen van Italië komen of uit het buitenland kwamen zoals ik. Altijd waren er mensen bij mij in de buurt maar ik had ook een eigen plek.

Ik kwam in het belofte-elftal terecht met allemaal Italianen en een Portugees en een Pool. Ik heb daar als mens hele grote stappen gemaakt want om elkaar te begrijpen als niemand de taal of Engels spreek is zwaar. Als er eens spelers van het eerste mee trainden als ze van een blessure terug kwamen of zo dan genoot ik enorm. Op een gegeven moment speelde ik samen met een man die 20 miljoen euro had gekost, Marko Pjaca, en later mocht ik zelf ook eens met het eerste mee trainen met mannen als Bonucci of Donnarumma.

Ik was door Milaan gehuurd met een optie tot koop en Sarpsborg wilde een hoger bedrag voor mij dat Milaan wilde betalen dus moest ik terug naar Noorwegen. Het was even balen maar daar was ik snel overheen. Sarpsborg had zich maar zo voor de Europa League geplaatst en speelden tegen Genk, Besiktas en Malmö FF.

Ik was al net zo groot als nu maar 15 kilo lichter en meer dan invalbeurten kon ik niet aan want ik vond het fysiek zeer zwaar. In de competitie in Noorwegen wordt het Vikingvoetbal gespeeld en ook dat is fysiek best lastig. Als de bal niet in de lucht is dan vliegen de tackles je om de oren. Voor jonge spelers is dat heel moeilijk om echt door te breken.

Ik begreep best dat vele mensen hun twijfels hadden over mij toen ik in 2020 naar FC Groningen want mijn statistieken waren niet om over naar huis te schrijven en ik had maar 6 doelpunten gemaakt maar ik vindt dat Mark Jan Fledderus een groot compliment verdient dat hij het toch aandurfde om mij te halen. Blijkbaar had ik potentie die hij zag en ik heb een kans gekregen van hem.

Het was best wel apart hoe ik naar Groningen ben gekomen, de meeste kennen het verhaal wel. Ik was dus met het nationaal Jong team van Noorwegen naar Nederland gekomen om een wedstrijd te spelen tegen Jong Oranje. Dat FC Groningen al interesse had wist ik wel al maar dat het dan zo snel zou gaan had ik niet verwacht. Ik had een gesprek met Mark Jan een dag voor de wedstrijd en ik had toen door dat het best wel heel serieus was en dat het snel kon gaan. Mijn zaakwaarnemer had al vele keren met FC Groningen gesproken en mij dat niet verteld. Dat heeft hij goed gedaan want zo kon ik me volledig op de wedstrijd concentreren. Na de wedstrijd toen ik mijn telefoon pakte had ik allemaal berichten en eentje daarvan was dat de transfer naar FC Groningen bijna rond was. Ik was best verbaasd maar van de andere kant ook gelukkig en zo stond ik dan een dag later met alleen een plastic tasje in de hand in Groningen. Gelukkig ging Edwin Bolt, teammanager, vrij snel met me mee de stad in om kleren te kopen.

Daar was ik dan in Groningen, helemaal alleen en dus alleen uit eten en alleen naar de winkel en dat midden in de coronacrisis. Ik maakte vrij snel contacten op de club maar de eerste trainingen waren drama voor mij. Ik kon totaal niet meegekomen en werd aan alle kanten voorbij gelopen en Tomas Suslov en Romano Postema gaven me nog een panna. Dat voelde niet lekker maar na een paar dagen kon ik aanhaken. De wedstrijd tegen PSV naderde en ik stond meteen in de basis. Onlangs heb ik die wedstrijd terug gekeken en daar staat een heel andere Jørgen Strand Larssen in de spits dan de Jørgen Strand Larssen van nu.

Op de training ontmoette ik Arjen Robben, Ik ben best wel zelfverzekerd maar toen ik hem ontmoette was ik dat even niet. Ik belde mijn vader op na de training en zei tegen hem “Ik krijg nu voorzetten van Arjen Robben, dat is een droom”. Het was echt bizar dat de grote Arjen Robben die bij Europese topclubs heeft gespeeld mij tips gaf hoe ik het beter kon doen qua positionering en zo. Ik heb van ieder moment dat ik met hem op het veld stond genoten en veel van geleerd, een prima leermeester was hij voor mij.

Als iemand mij van te voren had gezegd dat ik in mijn eerste jaar bij FC Groningen 9 goals zou maken en 5 assists zou geven zou ik daarvoor getekend hebben.

Er had misschien meer in gezeten omdat ik de laatste maanden bijna niet gescoord heb en daarom niet de dubbele cijfers heb gehaald maar daar was een verklaring voor. Ik had dus al een half seizoen voor Sarpsborg gespeeld en geen vakantie gehad en ik kreeg last van blessures. De zomerstop deed me erg goed want ik was aan vakantie toe.
Aan het begin van dit seizoen stond ik niet in de basis en het was ook niet mijn beste periode want was niet in vorm en als je dan niet speelt ga je overal over twijfelen. Ik overwoog een vertrek maar ben achterna blij dat ik bij FC Groningen ben gebleven. Ik had ook best wat stevige discussies met trainer Danny Buijs maar dat hoort erbij. Ik heb veel van die tijd geleerd en hoorde wel wat er gezegd werd maar deed er te weinig mee. In november had ik door wat de trainer van me verwachte voelde dat als een doorbraak. Ik ben Danny Buijs heel dankbaar dat hij zoveel tijd en energie in mij heeft gestoken.

De trainer wilde dat ik loopacties ging maken en combinaties aanging en dat ik ook zonder bal veel meer moest leveren terwijl ik dacht dat ik een aanspeelpunt was en me op voorzetten moest focussen. Gelukkig is bij mij het kwartje gevallen en heb ik stappen gemaakt. Inmiddels ben ik een andere spits geworden.

Ik heb het vorig seizoen mijn debuut gemaakt voor het nationaal team maar ben daarna ook weer teruggekeerd bij onder 21 en dat is logisch als je ziet wie er nog meer bij de nationale selectie zitten. Erling Haaland natuurlijk maar vergeet niet ex FC Groningen sputs Alexander Sørloth en Joshua King van Watford. Daat kom ik maar zo niet tussen. Ik kan wel goed samen spelen met Haaland want we kennen elkaar al heel lang en hebben altijd samen gespeeld in diverse jeugdteams. Het nationaal team van Noorwegen speelt in een 442 systeem dus het pou wat zijn met Haaland en Strand Larssen in