Column De Streekkrant

In een duister verleden speelde ik in een elftal bij de plaatselijke VV Zuidhorn dat uitblonk door het harde werken en de mentaliteit. We beschikten echter over een spits die daarentegen niets moest hebben van hard werken, maar hij deed iets waar je als elftal erg blij van wordt: scoren. Daar hoefde hij geen goede voorzetten voor te hebben of splijtende dieptepasses. Brand Bos regelde het zelf. Met zijn acties en solo’s scoorde hij uit alle mogelijke hoeken. We gaven weinig weg en werden kampioen waarbij we bijna altijd de wedstrijden met een minimaal verschil over de streep trokken. Was Brand er niet bij, dan voelden we ons minder sterk en dat was niet zo gek. We wisten van tevoren dat we waarschijnlijk niet zouden scoren. Dat gevoel klopte vaak en is niet bevorderlijk voor het vertrouwen tijdens de wedstrijd in een goede afloop. Voor een overwinning waren we nogal afhankelijk van de vorm en aanwezigheid van onze spits. Het jaar erop zonder onze topschutter degradeerden we bijna.

Dick Lukkien reageerde na de 4-1 winst op Heracles dat hij de tweede helft een ontketend FC Groningen had gezien. Waarschijnlijk was de oefenmeester een beetje onder invloed van de adrenaline doordat het zich veilig had gespeeld, want het was te kort na de wedstrijd voor een borrel. Van een ontketend FC Groningen was natuurlijk geen sprake. De 1-0 voorsprong was niet het slotstuk van een mooie aanval, maar van een vernuftig passje van Valente, een verdedigingsfout en een on-Renteachtig verfijnde manier van de bal raken. Aan de tweede Groningse treffer ging opnieuw een verdedigingsfout vooraf waarbij de Almelose doelman de zaak nog had kunnen redden, maar hij lag al op de grond voordat Schreuders schoot. Het spel was niet best, werd na rust iets beter, maar van iets dat op een ontketend elftal lijkt was geen sprake. De 3-1 was een strafschop waar Bacuna zijn fout uitstekend mee goed maakte en de 4-1 een eigen goal. Twee kansen en vier doelpunten. Menig analist noemt dit een effectief Groningen. Daar is feitelijk geen speld tussen te krijgen. Er is echter één probleem. Het elftal is te afhankelijk van de aanwezige individuele kwaliteiten van vooral Valente, die nadat hij op ‘10’ is komen te spelen enorme stappen heeft gezet en de van AZ gehuurde Dave Kwakman. Op enige afstand volgt Resink. Lukkien en zijn staf mogen trots zijn dat ‘De Trots van het Noorden’ zich nu al in veilige haven heeft gespeeld. Er staat een team dat een collectief is. Het geeft weinig kansen weg, maar het creëert ook veel te weinig. Het elftal speelt zonder spits die een bal vast kan houden, er is doorgaans weinig diepte en er lijkt een verbod te zijn uitgevaardigd op ballen vanaf de flank voor het doel. Deze manier van spelen is vooral gokken op de individuele kwaliteiten van spelers. Die gok kan in de race voor de play-offs zomaar goed uitpakken. Maar gokken houdt risico’s in. Een speelstijl waarbij gevarieerd kan worden in speelwijze en waarin meer kansen worden gecreëerd zal die afhankelijkheid doorbreken. Het zou ook kunnen dat Lukkien een uitstekend gokker is. Mocht Lukkien ook volgend seizoen bij zijn speelwijze blijven, dan staat hem maar één ding te doen: een Brand Bos bij zijn elftal halen.

Bron: De Streekkrant

PS. Een column is gewoon een mening van iemand en die mening deelt lang niet iedereen. Veelal DENKT een schrijver ook dat hij meer verstand van voetbal heeft dan een hoofdtrainer in het betaald voetbal.